نقد سریال Your Honor – عالیجناب

برای اینکه تبیین کنم، داستان سریال Your Honor چه قدر دقیق و حساب‌شده تصویر شده، لازم است به جزئیات هسته‌ی داستانی – یا پلات – بپردازیم. 
داستان یک درک کلی است، نظر به کل روایت، چه اموری که گفته شده و ما شاهد آن بودیم و چه آن‌ها که گفته نشده و ما در خیال آن‌ها را متصور شده‌ایم، اما پلات یا همان هسته‌ی داستانی، آن قسمت از داستان است که نویسنده یا کارگردان آن را برای نوشتن و تصویر کردن برگزیده‌اند.
ما به عنوان مخاطب از سمت هسته‌ی داستانی به سمت درک داستان می‌رویم و آن را در می‌یابیم. عظمت داستان سرایی Your Honor از آنجاست که یک قصه‌ی کامل در پشت سرش دارد. مواد خام و دراماتیک لازم را از آن بر می‌دارد، برای پرداخت قصه‌ی اصلی استفاده می‌کند. منظورم همان رابطه‌ی همسر مایکل با دوست با نفوذ سیاه‌پوستش، ماجراهای گروه آرمان (Desire) و روابطی است که حتی قبل از شروع اولین پلان فیلم رخ داده. این گذشته‌ی نادیدنی است که مسیر آینده‌ی داستان را هموار می‌کند و قدم به قدم به آن معنا می‌بخشد. 

زمین بازی قسمت به قسمت برای قاضی مایکل دزیاتو تنگ‌تر می‌شود. هر دروغ و هر قدم اشتباه که در پی هم می‌آیند، چون سنگی افتاده بر آب، موج از ویرانی را بلند می‌کنند که با هر دست و پا زدن اشتباه گستردگی‌اش بیشتر می‌شود

چه در قصه‌ی حضرت ابراهیم و اسماعیل و چه در اینجا، چیزی که پایه‌های درام روی آن بنا شده عشق است. عشق است که ذبح کردن را به عملی نه خشن که دراماتیک تبدیل می‌کند. علاقه‌ی پدر به پسر که می‌توانست پاشنه‌ی آشیل قصه‌ی Your Honor شود با رعایت تمام اصول، از طریق بازی درونی و مقتدرانه‌ی برایان کرانستون، دیالوگ‌ها و اکت‌ِ شخصیت‌ها، پذیرفته می‌شود. در قسمت اول پس از اعتراف آدام ( با بازی هانتر دوهان ) نزد پدرش، مایکل تصمیم درست را می‌گیرد؛ او می‌داند چنین حقیقتی را نمی‌توان پشت هزاران دروغ پنهان کرد اما وقتی در اداره‌ی پلیس می‌فهمد پسرش، فرزند جیمی بکستر، بزرگترین خلافکار شهر، را کشته، بنا بر مصحلت سعی می‌کند جنایت و عدالت را نادیده بگیرد و برای پسرش بجنگد. در قسمت‌های پایانی جایی مایکل به لی دالامر (با بازی کارمن اجوگو ) می‌گوید: فکر می‌کنی قانون، عدالت و قاضی بودن چقدر برایم اهمیت دارند؟ مایکل در اینجا می‌خواهد از عشقی که نسبت به پسرش دارد بگوید، از اینکه به خاطر او این همه نقش بازی کرده و سختی کشیده، اما هنوز نمی‌داند که با همان مصحلت اندیشی اشتباه اولیه، خانه را از پایه ویران کرده است.

زمین بازی قسمت به قسمت برای قاضی مایکل دزیاتو تنگ‌تر می‌شود. هر دروغ و هر قدم اشتباه که در پی هم می‌آیند، چون سنگی افتاده بر آب، موج از ویرانی را بلند می‌کنند که با هر دست و پا زدن اشتباه گستردگی‌اش بیشتر می‌شود. موقعیت‌سازی‌های بی‌نقص فیلم‌نامه بدون افتادن به دام سانتی مانتالیسم یا پیچیدگی بی‌مورد از همان دقیقه‌ی اول تا آخرین لحظه، کششی غیرقابل مقاومت برای تماشای سریال ایجاد می‌کند. غیر از پیگیری سرنوشت شخصیت اصلی و داستان بی‌نقص و پر هیجان، بازی بینظیر تمام بازیگران به روان‌تر کردن چرخ‌دنده‌های محرک قصه کمک کرده‌اند. موضع سریال هرگز سر درگم نمی‌شود و خط اصلی را رها نمی‌کند. هیچ نقش اضافه‌ای وجود ندارد و همه چیز به اندازه است. شاید اگر بخواهیم Your Honor را از نظر مارکسیستی نقد کنیم، فیلم را چندان شایسته‌ی تقدیر ندانیم اما نگاه سازندگان به طبقه و قشر ضعیف و فقیر در دل داستان بسیار ارزشمند است. سکانسی که مایکل به همراه لی دالامر به منزل کوفی جونز می‌روند تا مرگ پسر را به مادر اطلاع دهند یا در روابط گروه آرمان و دیالوگ‌های برادر کوچک کوفی جونز با لی دالامر درباره‌ی پول، می‌توان فهمید سازندگان چه درک درستی از جامعه‌ای که محل زیستشان است داشته‌اند و قسمتی آز آن را در اثر خود و در خدمت داستان، بازتاب داده‌اند. 

کارگردانی سریال Your Honor، هنرش در انتقال تنش و اضطراب داستان به ما آشکار می‌شود. میزانسن‌هایی که چیره‌دستانه تمام ترس و استرس شخصیت اصلی را روی دوش ما نیز می‌اندازند. در قسمت چهارم جایی که مایکل ناخواسته درگیر میهمانی می‌شود که رفته رفته تبدیل به میدان جنگی میان حقیقت و دروغ خواهد شد. کارگردان با تبحری مثال زدنی، در قاب‌هایی ثابت، حس صحنه را با بازی گرفتن از بازیگران، سوپر کات‌های ریتمیک و نوسان در دیالوگ‌گویی به دست می‌گیرد و کنترل می‌کند؛ سگی که به دنبال دستمالی خونی زیر میز است، پسری که در زیر فشار روانی قتل هر لحظه ممکن است خودش را ببازد، کارآگاهی که ناخواسته به خانه‌ی او آمده و اگر چیزی دست‌گیرش شود کار تمام است و دوست دختری که دردسری به مصائب آقای قاضی افزوده، جای آنکه باری کم کند. آخر این سکانس میهمانی وصل می‌شود به منفجر شدن خانه‌ی کوفی جونز و تکه تکه شدن خانواده‌اش. انفجاری که جرقه‌اش البته از خانه‌ی آقای قاضی خورده بود.