برنامه Wassup Conversations: مصاحبه اختصاصی با جوزف فارس، خالق بازی‌های A Way out و It Takes Two|رسانه سرگرمی

Wassup Conversations

6 ویدیو

جوزف فارس، کارگردان و خالق بازی‌هایی همچون brothers a tale of two sons، A Way Out و پروژه It Takes Two که کار آینده‌ی او و تیم خلاقش در استودیو Hazelight شرکت الکترونیک آرتز است، این بار مهمان برنامه Wassup Conversations به میزبانی حمیدرضا نیکوفر و پخش اختصاصی از رسانه سرگرمی شده است. کارگردانی که شهرت عجیب و غریب و صد البته، زندگی پرفراز و نشیبی داشته است. جوزف فارس اصلیتی لبنانی دارد و در حال حاضر در کشور سوئد زندگی می‌کند. او قبل از ورود به صنعت بازی‌سازی، به فیلم‌سازی مشغول بوده و حتی چند اثر ماندگار مانند Zozo و Balls را برای سینمای سوئد تولید کرده است. با این حال، مسیر جوزف فارس به سمت بازی‌سازی کشیده شد و توانست با تولید Brothers: A Tale of Two Sons به شهرت برسد. با این حال ساخت بازی خلاقانه A Way Out که تم سینمایی و شیوه‌ی تعامل دو کاراکترش با یکدیگر، به شکل کم‌نظیری پیاده شده بود، سبب شد تا نام جوزف فارس در کنار سایر کارگردانان مشهور و حتی نابغه قرار بگیرید. نا گفته نماند که سخنرانی عجیب و بی‌محابای او در مراسم The Game Awards 2017 که در آن حسابی مراسم اسکار را به باد انتقاد گرفت، سبب شد تا بیش از پیش نام او بر سر زبان‌ها بیوفتد.حال جوزف فارس مهمان ما و برنامه Wassup Conversations شده و حمیدرضا نیکوفر، گپ و گفتی خیلی خودمانی و جالب را با او ترتیب داده است.

حمیدرضا

سلام، چه خبرا؟ بهتره سریع بریم سر اصل مطلب. توی این قسمت با یک آدم افسانه‌ای صحبت کردم. می‌خوام درمورد این مهمان ویژه بهتون چندتا سرنخ بدم. وقتی … می‌خواست نور رو خلق کنه، اون گفت «بگو لطفا. » زمان برای هیچ آدمی صبر نمی‌کنه به جز مهمون امروز من. اون نمی‌خوابه. اون صبر می‌کنه. اون اخیرا ایده فروش ادرارش رو به عنوان نوشیدنی توی سر داشت… امروزه بهش میگن ردبول. اون اعداد رو تا بی‌نهایت شمرده… دو بار. اون با یک گنجشک دو تا تیر میزنه. خانم‌ها و آقایان، مهمان افسانه‌ای من کسی نیست جز جوزف فارس. مدیر استودیو هیز لایت (Hazelight)، مغز متفکر پشت بازی‌هایی مثل Brothers: A Tale of Two Sons، A Way Out و بازی جدیدش یعنی It Takes Two. من آیکن‌های بزرگ زیادی از صنعت گیم رو به عنوان مهمان توی این برنامه داشتم، اما بعد از سال‌ها انجام دادن این کار، صحبت من با جوزف بهترین مصاحبه‌ایه که تا الان انجام دادم. کلی چیز یاد گرفتم، کلی خندیدم و کلی با اشتیاقش، علاقه‌اش و اهمیت دادنش تحت تاثیر قرار گرفتم. جوزف یک کارگردان بی‌نظیره، اما مهم‌تر از همه، اون پر از شور و اشتیاقه و یک مرد واقعیه. توی این قسمت که فقط به جوزف فارس اختصاص داره، ما درمورد دوران کودکی، فرار از جنگ، مهاجرت به سوئد، تمام بازی‌هاش، تکنیک‌هاش، و بازی جدیدش یعنی It Takes Two صحبت می‌کنیم. ازتون خواهش می‌کنم تا این اپیزود رو کامل ببینید، چون تا پایانش مغزتون منفجر می‌شه. اسم من حمیدرضا نیکوفره و اینطوری نوشته می‌شه: Hamidreza Nikoofar. می‌تونید توی توییتر من رو با آیدی @HRnikoofar یا در اینستاگرام با آیدی HamidrezaNikoofar پیدا کنید. می‌تونید توی تمامی اپلیکیشن‌های بزرگ استریم پادکست Wassup Conversations رو گوش کنید. نسخه ویدیویی رو هم می‌تونید توی یوتیوب Wassup Conversation نگاه کنید. تمام اطلاعات از این پادکست و مهمان‌های آینده رو توی www.nikoofarmusic.com پیدا کنید. بیاید از اینترو عبور کنیم و صحبت من با جوزف فارس رو ببینیم یا گوش کنیم.

حمید رضا

آره. اما چیزی که جالبه، اینه که توی بازی‌های تو المان‌های احساسی - و بعضی وقت‌ها غم‌انگیز - می‌بینم که تا عمق ناخودآگاه گیمرها نفوذ می‌کنه؛ چیزی که من باور دارم انعکاسی از تجربه زندگی شخصی خودته. خیلی از ما درمورد جوزف فارسِ امروز می‌دونیم، اما فکر می‌کنم گذشته تو خیلی برای ما الهام‌بخشه؛ به خصوص در این دوران سخت. تو توی لبنان متولد شدی. تو به معنی واقعی کلمه از جنگ فرار کردی. یک زندگی جدید رو توی یک کشور خارجی با زبان و فرهنگ متفاوت شروع کردی ولی با این حال، به یک فیلم‌ساز موفق توی اون کشور تبدیل شدی و هنرت بین تمامی کشورها سفر کرد. و این، مثل پایان راه شناخته می‌شد. رسیدن به مرحله آخر، ولی نه! تو اینطوری بودی که: «من یک قصه‌گو هستم. می‌خوام روی یک پلتفرم جدید قصه تعریف کنم.» یعنی ویدیو گیم. شروع این کار هم یعنی Brothers: A Tale of Two Sons، چیزی کم از یک شاهکار نبود. پس بدون این که بخوایم تمام بازی‌سازهای غرغروی کل دنیال رو اذیت کنیم، بهم درمورد ماجراجویی دشوارت برای تبدیل شدن به جوزف فارس خارق‌العاده و الهام‌بخش امروز بگو. با دوران کودکیت شروع کن.

جوزف

اوه لعنتی. این یک سوال بزرگه. خب، از کجا شروع کنیم… خب… فکر کنم… از زمانی که در لبنان متولد شدم، اونجا یه جورایی جنگ داخلی درجریان بود و اتفاقات بدی افتاد. نمی‌دونم… احتمالا یک ترکیبی از ژنتیک و محیطیه که داخلش زندگی می‌کنی. یا نحوه اتفاق افتاده برخی چیزها برای تو. ولی بنا به دلایلی این موضوع به قلبم خیلی نزدیک بود. حتی با این که خیلی جوان‌تر بودم و پولی نداشتیم. ما هفت نفر آدم بودیم که توی یک خونه کوچیک زندگی می‌کردیم. من شروع کردم به کشیدن این… چی بهش می‌گن… کمیک کمیک. یه چیزهایی مثل کمیک کشیدم. توی همون ابتدا هم عاشق داستان‌سرایی بودم. همچنین فکر کنم شش یا هفت سالم بود که اولین گیم رو روی آتاری رو بازی کردم. درواقع علاقه من برای بازی‌ها قبل از علاقه من به فیلم درونم ایجاد شد. و خب بعد به سوئد اومدیم و اگر بخوام خلاصه بگم، توی اون دوران ده سالم بود. توی شروع ماجرا، همونطور که بقیه همیشه می‌گن، همیشه من رو به عنوان یک آدم دیوانه می‌شناسن، ولی در کنار اون یک آدم احساسی هم هستم. فقط موضوع این نیست که دیوانه‌ام. آره بیشتر وقت‌ها دیوانه‌ام. اگر از تیمم بپرسی، بعضی وقت‌ها اون‌ها من رو نگاه می‌کنن و می‌گن: مشکل این آدم چیه؟

جوزف

آره باید با تیمم مصاحبه کنی. نمی‌دونم مردم من رو چجوری می‌بینن، ولی حتما باید با تیم من صحبت کنی. من اعتماد به نفس بالایی دارم، اما موضوع اینه: من همیشه همه‌چیز رو مورد سوال قرار می‌دم و زیروبم ماجرا رو بررسی می‌کنم. تفاوت زیادی بین «اعتماد به‌نفس زیاد در کاری که انجام می‌دی» و «واقعا غرق شدن در کاری که انجام می‌دی» وجود داره. پس من نمی‌ذارم مغزم متوقفم کنه و مثلا بگم: «این به اندازه کافی خوبه؟»…نه! من فقط و فقط و فقط تمرکز می‌کنم تا ببینم اینجا می‌تونیم چیکار کنیم. همچنین، یکی از کلیدی‌ترین کارها اینه که کاری کنیم تا تیم دیوانه‌وار جلو بره. یکی از چیزهای کلیدی که به اعضای تیم - به خصوص دیزاینرها - یا حتی تمامی افراد تیم می‌گم، توی زبان سوئدی می‌شه «…» هی خطا کنید.. هی گند بزنید… هی گند بزنید… این چیزیه که شاید خنده‌دار به نظر برسه، ولی نکته خوبیه، چون اگر اعضای تیم دائم کارهای عجیب و غریب و خطاهای زیاد انجام بدن، چیزهایی رو درون خودشون پیدا می‌کنن که اصلا نمی‌دونستن وجود داره. ولی اگر بخوایم برگردیم به سوالت… من همیشه همینطوری هستم… موضوع بحث رو عوض می‌کنم… من اومدم به سوئد و ۱۵ سالم بود و توی اون دوران… بهش چی‌ می‌گن وقتی بقیه اذیتت می‌کنن… وقتی اذیت می‌شی… چی می‌گن بهش؟ وقتی برات قلدری می‌کنن. آره. با این حال، من آدمی نبودم که گوشه‌گیری کنم و ضعیف باشم. با این اذیت و آزارها مبارزه می‌کردم. ولی بعد از اون شروع کردم به ساخت یه سری کارهای خلاقانه و وقتی این موضوع شروع شد، بقیه کم کم از من خوششون اومد. درواقع این شروع زندگی حرفه‌ای من بود. من می‌خواستم کاری کنم که مردم از من خوششون بیاد. این داستان با دوربین پدر یکی از دوستانم شروع شد که اون رو قرض گرفتیم. اون بود که زندگی حرفه‌ای من رو با فیلم‌ها شروع کرد. فکر کنم ۲۱ یا ۲۲ ساله بودم که اولین فیلم خودم رو ساختم. هفت سال بعد، شماره یک فروش باکس آفیس سوئد بودم که موفقیت زیادی به همراه داشت. درواقع الان ۲۰ ساله که موفقم. اگر بخوام صادق باشم، من موفقیت رو اونقدر جدی نمی‌گیرم. موفقیت برای من اینطوری که: «خب… حالا هرچی…». تا زمانی که عشق و علاقه رو درون خودم حس کنم، فقط این موضوعه که مهمه.

جوزف

موضوع اینه: برای من، زندگی مثل یک تئاتر می‌مونه. من الان یک نقشی دارم که درحال بازی کردن اون هستم. این نقش هم به زودی تموم می‌شه. حالا خیلی هم زود نه، ولی بستگی داره چطوری بهش نگاه کنی. من می‌خوام تا زمانی که این نقش رو دارم، بهم خوش بگذره. برای همینه که می‌گم: خوش بگذرون، به همه چی گند بزن و تا جایی که می‌تونی با بقیه مهربان باش. بعدشم خوش بگذرون. می‌دونی. و این مهم‌ترین چیزه. من فکر می‌کنم خیلی‌ها روی خیلی چیزهای دیگه انرژی زیادی می‌ذارن. امیدوارم که… خود من هم خیلی با این موضوع درگیرم، ولی تا الان خیلی بهتر شدم…

جوزف

ساخت فیلم‌ها کار ساده‌تری بود، چون همونطور که گفتم، من دوربین پدر یکی از دوستانم رو قرض می‌گرفتم. اولین فیلم‌هایی که ساختم… من یکی از طرفداران بزرگ بروس لی هستم. من کلی رزمی کار کردم، به همین دلیل خیلی از فیلم‌های ابتدایی که می‌ساختم داخلش همه دائم درحال کشته شدن بودن. توی شهری که زندگی می‌کردم و داخلش فیلم می‌ساختم، حدود ۲۰-۳۰ بار پلیس اومد سراغمون. حتی یک بار با تیم SWAT اومدن چون فکر می‌کردن داریم توی شهر تیراندازی می‌کنیم. بین ساخت این فیلم‌های کوتاه، همیشه بازی می‌کردم. موضوع اینه که من عاشق ویدیوگیم هستم. اینطوریه که… بذار بهت دقیق توضیح بدم. وقتی کتاب‌های تاریخی رو می‌خونم - که اتفاقا خیلی هم بهشون علاقه دارم - اولین چیزی که به ذهنم میاد اینه که: «لعنتی. این آدم‌ها ویدیوگیم نداشتن!». اینطوریه که به چنان بخشی از DNA من تبدیل شده که صحبت نکردن درموردش غیرممکنه. همیشه و هربار که یک فیلم ساختم درموردش صحبت کردم. فکر کنم سال ۲۰۱۰ آخرین فیلم خودم رو ساختم. خیلی فیلم موفقی بود، ولی یه چیزی رو گم کردم…

جوزف

اشتیاق آره اشتیاق. و وقتی اشتیاقم رو از دست بدم، همه چیز خراب می‌شه. نمی‌تونم کاری کنم. مهم هم نیست اگر حتی ۱۰۰ میلیون دلار بهم پول بدی، قرار نیست کاری انجام بدم. نمی‌تونم کارایی داشته باشم. اینطوریه که اصلا چیکار دارم می‌کنم؟ اما بعد این موقعیت رو داشتم که دموی یک بازی رو بسازم. یکی از دوستان من و تعدادی دانش‌آموز که دراختیار داشت. بعد اون به من گفت که می‌خوای این دمو رو باهم بسازیم؟ منم گفتم آره! چرا که نه؟ اونجا بود که به ایده‌ی بازی Brothers رسیدم. درمورد Brothers باید بگم اول با یک تیم یک دمو ساختیم و با یک تیم دیگه، یک دموی دیگه رو از بازی ساختیم. بعد از اون بود که بازی منتشر شد. نسخه نهایی هم تقریبا با همین تیمی که الان دارم ساخته شد. البته یه ذره بزرگ‌تر. واقعا یک سفر عجیب‌ و غریب بوده.

حمید رضا

حالا که از Brothers صحبت کردی. چندوقت پیش با جردن توماس، کارگردان بازی بایوشاک ۲ درمورد این صحبت می‌کردم که ما «بازی‌های شخصی» رو در صنعت گیم نمی‌بینیم. توی صنعت فیلم، دائم این رو می‌بینیم که همه می‌گن: «این شخصی‌ترین فیلم اون کارگردانه.» ولی توی ویدیوگیم چنین چیزی رو خیلی نمی‌بینیم. آیا فکر می‌کنی Brothers یک داستان شخصی از جوزف فارسه؟ و این که فکر می‌کنی چرا بازی‌هایی که منعکس‌کننده زندگی شخصی یک کارگردان هستند رو بیشتر از این توی صنعت گیم نمی‌بینیم؟

جوزف

داریم به اونجا می‌رسیم. مطمئن باش. داریم به اونجا می‌رسیم. من کلی ایده و فکر مختلف درمورد این دارم که بازی‌های ویدیویی - به خصوص بازی‌های داستانی - باید چجوری باشن. ولی داریم به اون نقطه می‌رسیم. داریم پیشرفت رو توی این بخش می‌بینیم. ببین ما الان توی موقعیتی هستیم که هنوز هم داریم یاد می‌گیریم که چجوری باید توی بازی‌ها قصه تعریف کنیم. ما هنوز نمی‌دونیم چجوری این کار رو انجام بدیم. البته قطعا نمونه‌های موفقی وجود دارن. ما هنوز هم داریم یاد می‌گیریم که چجوری باید توی حالت اینتراکتیو قصه تعریف کنیم. این دلیلیه که من عاشق ویدیوگیم هستم. شاید این دلیلی باشه که استودیو هیزلایت رو تاسیس کردم. چیزی که درمورد Brothers دوست دارم اینه که… می‌خوام پایان بازی رو اسپویل کنم… البته این دیگه یک بازی هفت‌ساله‌ست. اما وقتی که به این ایده رسیدم، چیزی که درموردش دوست دارم اینه که اون شب نمی‌تونستم بخوابم و فردا اومدم ایده رو با تیم مطرح کردم و گفتم این واقعا عالیه. چون Brothers رو با یک کنترلر بازی می‌کنید. برادر بزرگ‌تر با جوی‌استیک سمت چپ و برادر کوچک‌تر با جوی‌استیک دیگه. برادر بزرگ‌تر رو با همون جوی‌استیک نرمال همیشگی کنترل می‌کنید، چون این یکی معمولا برای کنترل دوربین توی بازی‌هاست. پس وقتی برادر بزرگ‌تر می‌میره، انگار یه جورایی ارتباط فیزیکی خودت رو با چیزی از دست دادی. و تنها راه ادامه بازی با برادر کوچک‌تر، اینه که باید برادر بزرگ‌تر رو محکم بگیری تا باهاش شنا کنی، ولی وقتی اون نیست، باید دکمه برادر بزرگ رو بزنی تا قدرت برادر کوچک رو به دست بگیری. تمام این چیزها… هنوز هم که بهش فکر می‌کنم موهای بدنم بلند می‌شه. فکر کنم این بی‌نقص‌ترین راه برای قصه‌گویی از راه تعاملی باشه. فکر کنم این تازه یک نمونه سطحی از این کاره. من خیلی‌ها رو می‌شناسم که می‌گن بازی‌ها توی قدم‌های اولیه‌ی قصه‌گویی هستن. فکر می‌کنم این موضوع درسته. ما هنوز هم داریم به فیلم‌ها، کتاب‌ها یا چیزهای دیگه نگاه می‌کنیم. اما به آرامی داریم می‌فهمیم که چجوری باید توی بازی‌های ویدیویی قصه تعریف کنیم. و خب این موضوع زمان‌بره. مطمئن نیستم. شاید اگر توی داستان‌ها درمورد مشکلات مهم‌تری صحبت کنیم، توی پنج یا ده سال آینده به اون نقطه برسیم؛ چون الان من همیشه وضعیت فعلی رو موردسوال قرار می‌دم. اگر به بازی‌های الان ما نگاه کنید، من همیشه مخالف داشتن یک مکانیک واحد در تمام طول بازی هستم. اگر یک نفر بخواد اصول همیشگی و سنتی گیم‌دیزاین رو بهم بگه که «پلیر باید فلان مکانیک رو یاد بگیره»… نه! بازی‌های داستانی باید همیشه منعکس‌کننده شرایطی که توش هستیم باشن. می‌دونی چی می‌گم؟ اگر داری یک بازی داستانی انجام می‌دی، نباید یک کار رو پشت سر هم تکرار کنی. داستان باید توی این روند انعکاس (تاثیر) داشته باشه. می‌دونم که بعضی از توسعه‌دهندگان هم هستن که می‌گن: «ولی این کار هزینه سنگینی داره». منم همیشه جوابم اینه که اگر توی یک فیلم یک انفجار خیلی باحال و بزرگ داریم که هزینه سنگینی هم داره، نمیایم چند دفعه توی فیلم قرارش بدیم چون فقط باحاله و پرهزینه‌ست. برام مهم نیست که صحنه‌ها هزینه زیادی دارن یا نه. من ترجیح می‌دم بازی‌های کوتاه‌تری داشته باشیم. این هم یک بحث دیگه‌ست که می‌تونیم درموردش صحبت کنیم. ولی آره، فکر کنم داریم یاد می‌گیریم و این موضوع به آرامی جلو می‌ره. فکر می‌کنم یکی از چیزهای کلیدی که باید درموردش صحبت کنیم اینه که نویسندگان داستان و طراحان بازی باید بیشتر باهم در تعامل و همکاری باشن. این خیلی مهمه. چیزی که معمولا می‌بینی اینه که نویسندگان و طراحان انگار درحال ساخت دو بازی متفاوت هستن. داستان کار خودش رو می‌کنه و تیم طراحی بازی هم گیم خودش رو می‌سازه. فکر می‌کنم… قطعا فکر می‌کنم کات‌سین می‌تونه بخشی از ماجرا باشه. فکر نمی‌کنم باید از بازی‌ها جدا بشه. می‌دونم بعضی‌ها می‌گن کات‌سین بخشی از بازی‌ها نیست. کات‌سین هم می‌تونه بخشی از بازی باشه. اما اگر داری یک بازی داستانی می‌سازی، گیم‌پلی «باید» بخشی از داستان باشه. اگر می‌خوای یک شوتر بسازی، موضوع فرق داره. اونجوری می‌تونی مکانیک‌های ثابت رو توی گیم‌پلی داشته باشی. من طرفدار اون سبک از بازی‌ها نیستم. برای من اون‌ها مثل یک چارت ساده‌ هستن که فقط می‌رن بالا. می‌دونم مردم عاشق این بازی‌ها هستن، ولی من هرگز درگیر ساخت چنین چیزهایی نمی‌شم. البته اون‌ها رو بازی می‌کنم که بهتر درکشون کنم. اخیرا بازی کردن The Division 2 رو تموم کردم تا بهتر متوجه بشم چه خبره. ولی بعد از چند مرحله با خودم گفتم: «اوکی، برای من دیگه کافیه.» می‌تونم ساعت‌ها درمورد این موضوع صحبت کنم…

حمید رضا

عالیه. چندوقت پیش می‌خواستم برم و Brothers رو برای بار دوم بازی کنم. اما نمی‌تونستم و احتمالا نمی‌خوام؛ چون سال پیش پدرم رو به دلیل سرطان از دست دادم و من و برادرم برای جنگیدن با بیماری پدرم درگیر مشکلات دشواری شدیم. این بازی ناگهان به چشم من برام شخصی شد. اون بازی توی یک دنیای فانتزی روایت می‌شه، ولی کاراکترها به اندازه‌ای واقعی هستن که وقتی الان بهش فکر می‌کنم، بازی برای من خیلی شخصیه. من فقط خواستم این رو بهت بگم تا ازت برای هنرت و نحوه‌ای که قصه‌های احساسی می‌سازی تشکر کنم. همون چیزی که درموردش صحبت کردیم. درمورد این صحبت کردیم که خیلی از بازی‌ها یک کلیشه‌ی بزرگ هستن که دیالوگ‌های طولانی حوصله‌سربر و کات‌سین‌های زیاد دارن تا داستان سطحی رو تعریف کنن و گیم‌پلی که توسط داستان بازی جدا شده. اما بازی‌های تو، نه تنها این دو المان (گیم‌پلی و داستان) رو به صورت بی‌نقص باهم ترکیب می‌کنن، بلکه به راه‌های جدیدی می‌رسن تا روی مخاطب تاثیر بذارن. مثلا، بازی کردن با دو برابر اون هم فقط با یک کنترلر، چیزی که داستان احساسی گیم رو توی پایان اون به یک بعد فیزیکی میاره. داستان رو از طریق دستان پلیر تعریف می‌کنه. این موضوع درمورد A Way Out و سکانس بالا رفتن از دیوار به صورت پشت به پشت هم صدق می‌کنه. شاید بقیه گیم‌ها وقتی پلیر به اون نقطه و زدن دکمه می‌رسید، وارد کات سین می‌شدن، ولی تو جریان گیم‌پلی رو حفظ کردی و سختی بالارفتن از دیوار رو - که بین دو نفر تقسیم شده - از طریق یک تجربه‌ی فیزیکی نشون دادی. چجوری این لحظات رو خلق می‌کنی؟ آیا اون‌ها بعد از ایده اون صحنه به ذهن تو میان یا این داستانه که بعد از این لحظات به مکانیک اضافه می‌شه؟

جوزف

اگر بخوام باهات صادق باشم، فکر می‌کنم ما هنوز توی جایگاهی نیستیم که بگم «ما داریم قصه تعریف می‌کنیم.» فکر می‌کنم هر دو بازی Brothers و A Way Out و بازی جدید تازه اول راه هستن. اینطوریه که تازه داریم می‌گیم: «اوه! تازه داریم به اونجا می‌رسیم» ولی حتی ایده‌ی بعدی که دارم - که درموردش خیلی هیجان دارم - و بهش فکر می‌کنم… البته اول باید It Takes Two رو به اتمام برسونیم. حتی اون ایده هم داره سعی می‌کنه مکانیک‌های گیم‌پلی رو با بازی یکی کنه. بازی A Way Out یک روند توسعه‌ی واقعا دیوانه‌وار بود. بودجه‌ی اون بازی به اندازه‌ی هزینه‌های قهوه توی تیم‌های بازی‌سازی AAA بود (پول چایی بچه‌ها منظورشه) به همین دلیل ما بیش از حد کار کردیم. توی اسکریپت کلی اون بازی، در هر شرایط و لحظه‌ای می‌خواستیم گیم‌پلی داشته باشیم. این که چجوری می‌تونستیم اون رو به یک تجربه‌ی تعاملی تبدیل کنیم. تمام مدت می‌خواستیم هر سکانسی که نوشته می‌شه، قابل بازی‌ هم باشه. یعنی با هر موقعیتی که مواجه می‌شید، باید بخشی از بازی (گیم‌پلی) باشه. نه این که توی یک گیم بخش شوتینگ باشه، بعد کات سین ببینی و دوباره شوتینگ باشه. مثلا اگر توی A Way Out اگر قراره توی یک بخش جایی رو تمیز کنی، پس تمیز می‌کنی. اگر جای دیگه هستی که قراره کار دیگه بکنی، اون کار رو انجام می‌دی. مکان بازی همیشه در تغییره. و فکر می‌کنم این خیلی مهمه، چون اگر مکانیکی داری که انعکاسی از داستانه، پس فکر می‌کنم بهتر با داستان ارتباط برقرار کنی، می‌دونی چی می‌گم؟ مثل این بحث همیشگیه که یک کاراکتر توی بازی می‌میره، ولی همون کاراکتر کلی آدم دیگه رو می‌کشه.

جوزف

مثلا مردم دارن The Last of Us Part 2 یا قسمت اول اون رو مورد سوال قرار می‌دن. این که چجوری کشتن این همه آدم برای جوئل و الی مشکلی نداره… می‌دونی چی می‌گم؟ فکر کنم توی آینده این موضوع خیلی سخت‌تر باشه. «…» چون جزئیات شخصیت‌ها داره خیلی قوی و واقع‌گرایانه می‌شه. فکر می‌کنم باید دنبال راه جدیدی برای انجام این کار باشیم. حتما نباید تجربه‌ای باشه که در تمام مدت اون دارید آدم می‌کشید. فکر کنم بهترین راه برای توصیف بازی‌هایی که اینجا می‌سازیم اینه که «هر صحنه‌ای که باهاش برخورد می‌کنید باید انعکاسی از گیم‌پلی باشه.» توی بازی جدیدمون این رو می‌بینی. بدون این که بخوام چیزی بگم… بهم اعتماد کن… هر صحنه‌ای که می‌بینی اینطوری می‌شه که: «چی؟ چی؟» (یعنی همه چیز گیم‌پلی خواهد بود) تیم توسعه اینجا بعضی وقت‌ها می‌گن: «اوه، لعنتی، این دیوانه‌بازیه!» ولی فکر کنم من عاشقشم. کلی اتفاقات منحصربه‌فرد داخلش هست. می‌بینی.

جوزف

ولی قرار نیست بیشتر از این بزرگ‌تر بشیم. فکر می‌کنم این میزان کافیه. چون بعد می‌تونی بازی‌های رو کار کنی… من با EA کار می‌کنم. می‌دونم مردم خیلی چیزهای بدی درمورد EA می‌گن، ولی اون‌ها هیچ کاری با پروسه‌ی ساخت بازی ندارن. به معنی واقعی کلمه هیچ دخالتی. تنها کاری که می‌کنن، کمک‌ کردنه. واقعا هیچ دخالتی نیست. اون‌ها حتی نمی‌پرسن که «می‌تونیم اون رنگ رو عوض کنیم؟» و من بگم نه. چنین چیزی پیش نمیاد. کار کردن با EA برای من خیلی خوب بوده. می‌دونم با توجه به چیزهایی که مردم درمورد EA می‌گن خیلی متفاوته، ولی اون‌ها با من خیلی خوبن. این عالیه.