نقد فیلم The Worst Person in the World – بدترین فرد در جهان

فیلم The Worst Person in the World درامی‌ست عاشقانه؛ اثری تلخ و شیرین از یواخیم تری‌یر که در ۹۴امین دوره جوایز اسکار، نامزد دریافت دو جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اصلی و بهترین فیلم بلند بین‌المللی شده است. فیلم بدترین فرد در جهان، در بخش رقابتی جشنواره کن سال ۲۰۲۱ میلادی به نمایش درآمد، جایی که رناته رینسو برنده جایزه بهترین بازیگر زن شد. این فیلم داستانی‌ست از یک زن جوان بلاتکلیف به نام جولی (رناته رینسوِ) که از طرفی با پریشانی‌های عشقی زندگی‌اش رو به رو است و از طرفی درگیر مبارزه با آشفتگی‌های شغلی‌اش شده.

فیلم بدترین فرد در جهان حرفی برای گفتن دارد، از نظر پیام و شدت گیرایی اثر خوبی‌ست و از دید ساختار و سبک قطعا طرفداران و عاشقان فیلم هنری را به سمت خود جلب ‌می‌کند، اما این فیلم به همان اندازه‌ای که امکانات خود را بروز می‌دهد، تنگنا و کمبودهایی را هم شامل می‌شود. این فیلمی‌ست که شخصیت اصلی‌اش را برجسته کرده و به دقت در طول مسیر ماجراجویانه‌‌ی او حرکت می کند، به مفهوم عام سن و سال کاری ندارد و آن را پیش زمینه‌ی خرد نمی‌داند؛ در مقابل اما، تقریبا به همین نسبت فرم دراماتیک این فیلم گستره‌ی محدودی دارد. در واقع بخش اصلی داستان را تصمیماتی ساختارمند شکل داده که قرار است عاقبتی اندوهناک به بار بیاورند. چنین چیزی مسبب یک تنگ ‌نظری نسبت به قهرمان داستان شده و در نهایت نگاه کلی و جهان بینی داستان را محدود می‌کند؛ به عبارت دیگر این فیلم از جستجو و کشف امکانات شخصیتی بیشتر فراری و بیزار ا‌ست.

البته شیفتگی سازنده نسبت به شخصیت اصلی مشهود است، جولی شبیه به یک مجسمه‌ی نمادین شده، اما نوعی سطحی‌نگری هم در این قضیه احساس می‌شود. در واقع این تمایل به میانه ‌روی‌ و مداراها در ساخت اثر، به گونه‌ای شخصیت را در سراسر داستان مبهم نگه داشته، اما چه مبهمی؟ این ابهامات نه از ظرافت‌های درونیِ پوشیده و تاریکِ شخصیتِ حساسِ جولی، بلکه از نوعی حالت سرگشتگی و حیران پدید آمده که به این ترتیب تماشاگر هیچگاه به پاسخ درستی در خصوص رفتارهای شخصیت و عواقب آن دست نمی‌یابد و هیجان خاصی در این قضیه که جولی کیست و قرار است به چه نوع آدمی تبدیل شود محسوس نیست؛ اگرچه در این فیلم هنری پسند، نمایش عواطف موجود میان زن و مرد شکل موفقی دارد و در اصل بخشی زیادی از تمرکز داستان در همین راستا قرار گرفته است. از جنبه موسیقی هم عملکرد متناسب با متن داستان قابل توجه بوده و در معرفی زمان حال، می‌توان گفت که این اثر حالتی نمادین دارد.