نقد فیلم The Turin Horse – اسب تورین

اسب تورین از سری فیلم‌های غیرانگلیسی زبان است که جایگاه ویژه‌ای را در میان آثار فلسفی جهان تصاحب کرده و امتیاز بالایی دارد. فیلمی به نسبت طولانی که علارغم ریتم کندش مخاطبانش را نیمه‌ی راه از دست نمی‌دهد. طمانینه و آرامش این فیلم نه براثر تصادف و اتفاق که کاملا هوشمندانه اعمال شده و رسیدن به معنای خاصی را در نظر دارد. کارگردان سعی دارد مخاطب را از پیش‌فرض‌های ذهنی‌اش دور کند و حجاب دیدن غلط را از میان بردارد. بیننده باید به سلاح دیدن درست مجهز باشد تا بتواند از دل فرم، محتوا را بیرون بکشد و مفهوم را کشف کند.

بیننده باید به سلاح دیدن درست مجهز باشد تا بتواند از دل فرم، محتوا را بیرون بکشد و مفهوم را کشف کند

نخستین و تنهاترین مواجهه‌ی مخاطب در این فیلم، ظاهر ساده و بی‌آلایش کاراکترها و داستانی است که اساسا فلسفه نیچه را تبیین می‌کند. مواجهه‌ای که از بطن قاب‌ها و ترکیب‌بندی‌های دوربین برای چشم‌هایی که آن را تماشا می‌کنند معنای کسالت را به نمایش می‌گذارد. کسالت عنصر اصلی و منظور این فیلم است که حتی در نوع نورپردازی‌ها و موسیقی همراه با صدای باد هم هویدا شده است. کارگردان در واقع نگاهی چندوجهی به مفهوم روزمرگی، کسالت، خستگی و دورافتادگی دارد که تنها با یک تغییر کوچک در محل کاشت دوربین به آن می‌رسد. زاویه‌ها ارکان اصلی هستند و داستان‌گویی بصری را به موشکافانه‌ترین شکل ممکن پردازش می‌کنند. اسب تورین، حس را در مخاطبش زنده می‌کند و همین نکته باعث می‌شود ما از حضور فرم در این فیلم صحبت کنیم. حلقه‌ی مفقوده‌ای که برای ایجاد احساسات درست مورد توجه قرار می‌گیرد، فرم است که بلاتار بسیار شگفت‌انگیز و زیبا آن را خلق کرده و بی‌هیچ حائلی به آن می‌نگرد.