-
0/10
رتبه بندی بهترین بازی‌های استودیوی Sucker Punch
صاحب مجموعه‌های فراموش شده
در سه دهه گذشته، استودیوی Sucker Punch به عنوان یکی از قابل‌اعتمادترین تیم‌های توسعه در دنیای بازی شناخته شده است. این استودیو طی ۲۵ سال همکاری با پلی‌استیشن، بازی‌هایی موفق و تحسین‌شده را پشت سر هم منتشر کرده و هرگز عنوانی نساخته که منتقدان زیادی از آن ناراضی باشند و به جرات می‌توان گفت ساکر پانچ یکی از بهترین کارنامه‌ها را در میان استودیوهایی با سابقه مشابه خود دارد.
در طول سال‌ها، استودیوی Sucker Punch خالق سه مجموعه‌ی محبوب برای پلی‌استیشن بوده است: از Sly Cooper در دوران PS2 گرفته تا inFamous روی PS3 و در نهایت Ghost of Tsushima بر روی PS4. آخرین اثر این استودیو یعنی Ghost of Tsushima به عنوان بزرگ‌ترین موفقیت تاریخ این استودیو شناخته شد؛ بنابراین طبیعی است که پروژه‌ی بعدی آن‌ها نسخه‌ای بزرگ‌تر و جاه‌طلبانه‌تر باشد.
به مناسبت انتشار بازی Ghost of Yotei، نگاهی خواهیم داشت به نقدها و امتیازهایی که آثار پیشین Sucker Punch در طول سال‌ها دریافت کرده‌اند؛ تا ببینیم این عنوان جدید چگونه در برابر تاریخ درخشان این استودیو قرار می‌گیرد. توجه داشته باشید که اگر عنوانی روی چند پلتفرم منتشر شده باشد، تنها نسخه‌ی اولیه‌ی انتشار در نظر گرفته شده است و در صورتی که دو نسخه به طور همزمان عرضه شده باشند، آن نسخه‌ای انتخاب شده که نقدهای بیشتری دریافت کرده است.
۱۱. inFamous First Light (2014)
نمره متاکریتیک: ۷۳
این نسخه فرعی که در مقیاسی مشابه با یک DLC ساخته شده، در واقع اسپین آفی از بازی inFamous: Second Son به شمار می‌رود و داستان گذشته یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های فرعی آن بازی، یعنی فِچ (Fetch) را روایت می‌کند.
هرچند First Light به‌صورت مستقل منتشر شد، اما با قیمت ۱۵ دلار، همچنان در حد یک محتوای قابل دانلود ارزیابی می‌شد. منتقدان معمولاً نسبت به آثاری که به نظر می‌رسد در ابتدا به‌عنوان DLC طراحی شده‌اند، چندان روی خوش نشان نمی‌دهند — و این مورد نیز استثنا نبود.
در حالی که بیشتر منتقدان از این بازی به‌عنوان نسخه‌ای کوچک‌تر و متمرکزتر از Second Son لذت بردند، اما بسیاری از آن‌ها بر این نکته تأکید داشتند که First Light چیز تازه‌ای برای ارائه ندارد و عملاً تکراری از همان تجربه‌ی قبلی است. این نسخه روی بهترین مجموعه قدرت‌ها از بازی قبلی تمرکز دارد و تمام عناصر اضافی را کنار می‌گذارد. شخصیت فِچ با توانایی‌های نئونی خودش، کاریزماتیک و جذاب است، اما داستانش روایتی تکراری از فقدان و انتقام به شمار می‌آید.
اگر واقعاً مشتاق تجربه‌ی بیشتری از Second Son هستید، بازی ارزش امتحان کردن را دارد؛ اما اگر نه، می‌توانید با خیال راحت از آن بگذرید.
۱۰. inFamous Festival of Blood (2011)
نمره متاکریتیک: ۷۸
Festival of Blood نیز یکی دیگر از بسته‌های مستقل و کم حجم است که در قالب یک بازی ارزان قیمت عرضه شد. این عنوان اسپین آفی از inFamous 2 به شمار می‌رود و بر یک تهدید جدید و غیرمنتظره تمرکز دارد: خون‌آشام‌ها.
داستان همچنان در شهر خیالی New Marais (الهام‌گرفته از نیو اورلئان) جریان دارد، جایی که قهرمان اصلی مجموعه، کول مک‌گراَث با قدرت‌های الکتریکی خود باید رهبر خون‌آشام‌ها را پیش از آن که خودش برای همیشه به مردگان زنده بپیوندد، نابود کند.
همانند First Light، منتقدان نظر منفی صریحی نسبت به این اثر نداشتند، اما اغلب دلیل وجود آن به عنوان یک بازی مستقل را زیر سؤال بردند. با توجه به اینکه داستان بازی کمی کمتر از دو ساعت طول می‌کشد، سخت می‌توان آن را به کسی که به دنبال روایتی عمیق و درگیرکننده است توصیه کرد؛ حتی با وجود برخی بهبودهای فنی و مکانیکی.
با این حال، اگر در inFamous 2 همه‌چیز را به طور کامل تجربه کرده‌اید و هنوز هم علاقه به جمع‌آوری و کاوش بیشتر دارید، احتمالاً Festival of Blood همان چیزی است که به دنبالش هستید.
۹. inFamous Second Son (2014)
نمره متاکریتیک: ۸۰
در حالی که چند نسخه‌ی نخست inFamous برای کنسول PS3 منتشر شده بودند، بازی Second Son نخستین نسخه‌ای بود که برای PS4 عرضه شد — با قهرمانی جدید به نام Delsin Rowe که جایگزین کول مک‌گراَث شد. Second Son در واقع ویترینی چشمگیر برای نمایش توان سخت‌افزاری کنسول تازه نفس سونی بود؛ با جلوه‌های نئونی خیره کننده و انبوهی از افکت‌های ذرات مختلف که در هر گوشه از تصویر به چشم می‌آمد.
با این حال، هرچند بازی از نظر بصری فوق‌العاده بود، منتقدان آن را به خاطر گیم‌پلی سرگرم‌کننده اما تکراری‌اش مورد انتقاد قرار دادند. به گفته‌ی بسیاری از آن‌ها، Second Son از نظر ظاهری نسل بعدی بود، اما در تجربه‌ی بازی حس نسل جدید را منتقل نمی‌کرد.
اگر انتظار دارید نسخه‌ای بسیار زیباتر و چشم‌نوازتر از inFamous 2 را تجربه کنید، هرچند با مکانیک‌هایی نسبتاً آزاردهنده برای تغییر بین قدرت‌ها، احتمالاً از آنچه Second Son ارائه می‌دهد راضی خواهید بود. اما اگر باور دارید که جهش به نسل جدید کنسول‌ها باید چیزی فراتر از افزایش کیفیت گرافیکی باشد، پس با من هم‌نظر خواهید بود.
۸. inFamous 2 (2011)
نمره متاکریتیک: ۸۳
قهرمان بازی اول، کول مک‌گراَث، در نسخه‌ی دوم قدرت‌های الکتریکی‌اش را به خیابان‌های غرق در آب شهر خیالی New Marais می‌برد؛ شهری که الهام‌گرفته از نیواورلئان است. طبیعی است که چنین محیطی برای کول دردسرساز باشد، چرا که برق و آب رابطه چندان خوبی با هم ندارند.
محیط جدید و پرجزئیات بازی تحسین تقریباً تمام منتقدان را برانگیخت، اما آن‌ها معتقد بودند که inFamous 2 بیش از آنکه انقلابی باشد، نسخه‌ای تکامل‌یافته از بازی اول است؛ عنوانی که فرمول موفق نسخه‌ی قبلی را حفظ کرده و آن را در جزئیات بهبود داده است، بدون آنکه تغییر چشمگیری در ساختار اصلی ایجاد کند. هر انتقادی که بتوان از inFamous 2 مطرح کرد، در نهایت تحت تاثیر این واقعیت قرار می‌گیرد که هسته‌ی اصلی بازی به قدری سرگرم‌کننده است که بدون تردید ارزش تجربه کردن را دارد.
در واقع، تنها دلیل اشاره به ضعف‌های بازی این است که مجموعه‌ی inFamous پتانسیل بسیار بالایی داردو چون بخش زیادی از آن پتانسیل را به‌خوبی محقق کرده است، انتظار از آن هم به همان اندازه بالا می‌رود.
۷. Sly 3: Honor Among Thieves (2005)
نمره متاکریتیک: ۸۳
آخرین بازی استودیوی Sucker Punch در مجموعه‌ای که خود آن را خلق کرده بود، یعنی Sly 3، داستان سلی، ماری و بنتلی را دنبال می‌کند که قصد دارند دست به سرقتی بزرگ از گاوصندوقی مرموز در جزیره‌ای ناشناخته بزنند. روایت بازی، درست مانند یک تریلر کلاسیک، از وسط داستان آغاز می‌شود و پر است از فلش‌بک‌های متعدد که جزئیات داستان را آشکار می‌کنند.
این بازی در ژانر اکشن-مخفی‌کاری قرار دارد، اما به‌دلیل استفاده از مینی‌گیم‌های متنوع و موقعیت‌محور، تنوع چشمگیری در گیم‌پلی خود ارائه می‌دهد و همین ویژگی بود که تحسین گسترده‌ی منتقدان را برانگیخت.
در نهایت، منتقدان تأکید کردند که لذت‌بخش است وقتی یک بازی شما را وادار نمی‌کند بارها و بارها یک کار تکراری انجام دهید.
بزرگ‌تر، طولانی‌تر و جذاب‌تر از دو نسخه‌ی قبلی این مجموعه. هرچند Sly 3 هنوز هم از همان سادگی نسبی رنج می‌برد که همیشه نقطه‌ضعف این سری بوده، اما تنوع و هوشمندی در گیم‌پلی آن‌قدر بالاست که می‌تواند توجه هر بازیکنی با هر سطح مهارتی را تا پایان بازی حفظ کند.
۶. Ghost of Tsushima (2020)
نمره متاکریتیک: ۸۳
بازی جهان‌باز و تاریخی سامورایی استودیوی Sucker Punch بلافاصله پس از انتشار در اوج بیماری کرونا به موفقیتی چشمگیر تبدیل شد.
این عنوان با رویکردی دست‌ساز و هنرمندانه‌تر نسبت به بسیاری از بازی‌های تاریخی مشابه ساخته شده بود، و منتقدان آن را بارها با مجموعه‌ی Assassin’s Creed مقایسه کردند؛ مقایسه‌ای که اغلب به نفع Ghost of Tsushima تمام شد. با این حال، اجماع کلی میان منتقدان این بود که بازی بیش از آنکه عمق محتوایی داشته باشد، از جنبه‌ی زیبایی‌شناختی می‌درخشد.
دنیای بازی خیره‌کننده و تماشایی است و کاوش در آن لذت‌بخش؛ اما ایرادهای جزئی در گیم‌پلی ممکن است در تجربه‌های طولانی‌تر به خستگی و تکرار منجر شود. Ghost of Tsushima بازی‌ای است که با وجود نقص‌های آشکار، همچنان تجربه‌ای سرگرم‌کننده را ارائه می‌دهد که برای عاشقان تاریخ ژاپن یک اثر بی‌نظیر است.
گیم‌پلی آن مستحکم و خوش‌ساخت است و داستانش نیز حد قابل قبولی دارد، اما با توجه به اینکه این عنوان آخرین انحصاری بزرگ سونی برای PS4 بود، انتظارها بدون شک بالاتر از آنچه ارائه شد بودند.
بازی به‌اندازه‌ی کافی جذاب است که شما را درگیر نگه دارد، اما در پرداخت نهایی و صیقل همیشگی آثار استودیوهای داخلی سونی کمی کم‌رمق‌تر از حد انتظار ظاهر می‌شود.
۵. inFamous (2009)
نمره متاکریتیک: ۸۵
اولین نسخه از مجموعه‌ی inFamous ساخته استودیوی Sucker Punch – درباره‌ی مردی به نام کول که ناگهان به قدرت کنترل برق دست پیدا می‌کند – در زمان انتشارش در سال ۲۰۰۹ اثری جسورانه و تازه‌نفس به حساب می‌آمد. ویژگی برجسته بازی، دنیای باز و گسترده‌ای بود که بازیکن می‌توانست بدون استفاده از وسایل نقلیه در آن آزادانه حرکت کند؛ قابلیتی که در دوران سلطه‌ی بازی‌هایی که همه از GTA تقلید می‌کردند، بسیار کم‌سابقه بود.
هرچند نسخه‌های بعدی از نظر گرافیک و طراحی مکانیک‌ها پخته‌تر شدند، اما نسخه نخست همچنان به عنوان عنوانی خلاقانه و تاثیرگذار در ذهن‌ها مانده است؛ نه فقط به خاطر گیم‌پلی پرهیجان و آزادانه‌اش، بلکه به دلیل سیستم تصمیم‌گیری اخلاقی هوشمندانه‌ای که باعث می‌شد آسیب رساندن به شهروندان عادی در میان نبردها، پیامدهای واقعی و ماندگاری بر جریان بازی بر جای بگذارد.
داستان درگیرکننده‌ی تضاد میان خیر و شر پایه‌ای محکم برای گیم‌پلی بازی ایجاد می‌کند و باعث می‌شود مأموریت‌ها و اهداف فرعی واقعاً تازگی و تنوع داشته باشند. شهر Empire City محیطی عالی برای کاوش و ماجراجویی در اختیار بازیکن می‌گذارد و قدرت‌ها و مهارت‌های کول باعث می‌شوند مبارزات سوم شخص بازی حس تازه و هیجان‌انگیزی داشته باشند.
۴. Sly Cooper and the Thievius Raccoonus (2002)
نمره متاکریتیک: ۸۶
اولین بازی استودیوی Sucker Punch برای پلی‌استیشن، یک عنوان پلتفرمر مخفی‌کاری با سبک گرافیکی سل‌شید بود که در آن، روباهی دزد و ماهر به نام Sly Cooper به همراه دو همراهش — هیپویی به نام Murray و لاک‌پشتی به نام Bentley — تلاش می‌کردند میراث خانوادگی کوپرها را از چنگ رقبای خود بازپس گیرند.
این بازی تا امروز نیز جایگاه خود را به‌عنوان یک کلاسیک محبوب و فرقه‌ای (Cult Classic) حفظ کرده است. منتقدان Sly Cooper را هم به خاطر گیم‌پلی دقیق و سرگرم‌کننده‌اش تحسین کردند و هم به دلیل ارائه‌ی سینمایی و چشمگیر آن که در زمان خود کم‌نظیر بود.
در اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰، بازی‌های اندکی می‌توانستند از نظر نرمی و روانی حرکات و کنترل‌ها قابل‌تحسین باشند؛ اما منتقدان معتقد بودند که Sly Cooper یکی از معدود استثناهای آن دوران بود. این بازی یکی از خوش‌ساخت‌ترین پلتفرمرهایی است که حتی هنوز هم می‌توانید از تجربه آن لذت ببرید؛ کیفیت بالای تولید و جزئیات فنی چشمگیر آن، باعث شده گیم‌پلی نرم، دقیق و لذت‌بخشی ارائه دهد. در واقع، حتی مینی‌گیم‌های فرعی آن هم با دقت و ظرافتی مثال زدنی ساخته شده‌اند.
۳. Ghost of Yotei (2025)
نمره متاکریتیک: ۸۶
دنباله‌ی Ghost of Tsushima، این‌بار با معرفی قهرمانی تازه به نام آتسو (Atsu)، داستانی حماسی از انتقام را روایت می‌کند. بازی برخلاف ساختارهای معمول روایت در ویدیوگیم‌ها، بازیکن را بی‌مقدمه در دنیای بزرگ و آزاد خود رها می‌کند و تنها ماموریت او را کشتن شش هدف مشخص قرار می‌دهد؛ رویکردی که یادآور سبک Shadow of the Colossus و البته تازه‌تر AC Shadows است.
منتقدان معتقدند Ghost of Yotei همان جایی است که Sucker Punch سرانجام درک دقیق‌تر و پخته‌تری از چشم‌انداز خود برای این مجموعه پیدا کرده است؛ نتیجه‌ی آن نیز اثری است که به مراتب از نسخه اصلی بالغ‌تر، منسجم‌تر و با اعتماد‌به‌نفس‌تر ظاهر می‌شود.
Ghost of Yōtei بسیاری از ضعف‌های نسخه‌ی پیشین را برطرف کرده و ساختار خود را طوری بازآرایی کرده است که تمرکز اصلی‌اش روی روایت حماسی و انتقام‌جویانه‌ی داستان باشد. ماجراجویی آتسو در ابتدا با خشونتی مستقیم و بی‌پرده آغاز می‌شود، اما در ادامه، با پیچش‌های داستانی غیرمنتظره و هوشمندانه‌ای روبه‌رو می‌شویم که از افشای آن‌ها خودداری می‌کنم تا تجربه‌ی بازی برایتان حفظ شود. این ترکیب از گیم‌پلی پرداخت شده و روایت سینمایی دقیقاً همان چیزی است که طرفداران پلی‌استیشن انتظارش را دارند و Ghost of Yōtei به خوبی نشان می‌دهد که سونی هنوز هم در خلق چنین تجربه‌های درخشان و عمیقی تبحر دارد.
۲. Ghost of Tsushima Director's Cut (2021)
نمره متاکریتیک: ۸۷
پس از آنکه نسخه اصلی Ghost of Tsushima روی کنسول PS4 به دلیل محدودیت‌های سخت افزاری آن نسل، کمی از نظر فنی عقب به نظر می‌رسید، نسخه‌ی Director’s Cut با هدف بهره‌گیری کامل از توان سخت‌افزاری PS5 منتشر شد. این نسخه علاوه بر بهبود چشمگیر گرافیک و نرخ فریم، یک بسته داستانی بزرگ و تازه را نیز به بازی اضافه می‌کند.
نتیجه، نسخه‌ای است که دقیقاً همان‌گونه احساس می‌شود که بازی از ابتدا باید تجربه می‌شد؛ روان‌تر، چشم‌نوازتر و کامل‌تر.
منتقدان شیفته این نسخه شدند؛ حتی با وجود آن که تنها یک سال پس از نسخه‌ی اصلی عرضه شد. این استقبال نشان می‌دهد که Director’s Cut نه صرفاً یک بازانتشار، بلکه ارتقایی واقعی و مؤثر نسبت به نسخه‌ی اولیه Ghost of Tsushima است.
به شخصه از گستردگی، عمق و چالش‌برانگیز بودن بسته‌ی الحاقی Iki Island واقعاً شگفت‌زده شدم. برای بازیکنان تازه‌وارد، این محتوا ماجراجویی بلند و پرجزئیات بازی اصلی را حتی گسترده‌تر و غنی‌تر می‌کند، و برای کسانی که پیش‌تر Ghost of Tsushima را تجربه کرده‌اند، ادغام بی‌نقص این بخش با بازی اصلی قطعاً تجربه‌ای هیجان‌انگیز و رضایت‌بخش خواهد بود.
Iki Island دقیقاً همان چیزی است که از یک بسته‌ی الحاقی تک‌نفره انتظار داریم؛ محتوایی با معنا، چالش‌برانگیز و مکمل تجربه‌ی اصلی. این بسته بار دیگر ثابت می‌کند (اگر هنوز نیازی به اثبات بود) که Sucker Punch یک مجموعه‌ی قدرتمند و ارزشمند خلق کرده که می‌تواند سال‌ها بر پایه‌ی آن ادامه دهد و گسترش یابد.
۱. Sly 2: Band of Thieves (2004)
نمره متاکریتیک: ۸۸
اما می‌رسیم به رتبه اول لیست؛ سلی، ماری و بنتلی در ماجراجویی تازه‌ای بازمی‌گردند که مکانیک‌های مخفی‌کاری نسخه‌ی اول را حفظ کرده و در کنار آن، مجموعه‌ای از مینی‌گیم‌های متنوع را اضافه می‌کند تا فرمول بازی را به‌طور مداوم تغییر دهد؛ به طوری که می‌توان گفت Sly 2 اساساً فرمول ثابتی ندارد و همین ویژگی، آن را از بسیاری از بازی‌های مشابه متمایز می‌کند.
منتقدان این تنوع بالا، شخصیت‌پردازی قوی و جذابیت ذاتی بازی را ستودند، هرچند از دوربین بیش از حد حساس آن گلایه داشتند؛ مشکلی که احتمالاً اگر امروز تجربه‌اش کنیم، آزاردهنده‌تر هم به نظر می‌رسد.
با این حال، اکثر منتقدان مجذوب Sly 2 شدند و آن را یکی از برجسته‌ترین دنباله‌های پلتفرمر نسل خود دانستند. طرفداران سبک اکشن و ماجراجویی اگر جرئت تجربه این بازی را داشته باشند، خود را در دنیایی جذاب خواهند یافت؛ دنیایی پر از معماها، تله‌ها، مراحل مخفی‌کاری، حرکات آکروباتیک حیوانی، نبردهای نفس‌گیر با غول‌ها و طنزی هوشمندانه و بامزه که به‌خوبی حال‌وهوای بازی را شکل می‌دهد.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید