نگاهی به رقابت‌ های افسانه‌ ای در انیمه آکادمی قهرمان من

در گسترهٔ پهناور دنیای «آکادمی قهرمان من»، کمتر رقابتی به اندازهٔ رویارویی «دابی» و «ایندیور» عمیق، تراژیک و شکننده است. برای مدت‌ها، دابی نه به عنوان یک شخصیت، که به مثابه یک راز سوزان در پس چهره‌ای خشن و آکنده از بخیه ظاهر می‌شد. او با قدرت مخرب «شعلهٔ آبی» خود قادر بود در چشم برهم زدنی، همه چیز را به نیستی بدل کند، اما گویی تنها چیزی که نمی‌سوخت، قلب یخ‌زده و پر از خشم او بود. تنها جرقه‌ای که می‌توانست این یخ را ذوب کند، حضور ایندیور، قهرمان شمارهٔ یک و نمادِ شکست‌ناپذیری بود. هر بار که این دو به هم می‌رسیدند، گویی آتشی افروخته می‌شد که فراتر از نبرد فیزیکی، جنگلی از احساسات سرکوب‌شده و خاطرات دفن‌شده را شعله‌ور می‌کرد. این نبردها پیش‌درآمدِ یکی از شوک‌برانگیزترین افشاگری‌های داستان بودند: دابی کسی نبود جز «تویا»، پسر گمشدهٔ ایندیور، که سال‌ها پیش، از قفس سرد و بیروح خانه پدری گریخته بود تا از دردِ نادیده گرفته شدن توسط پدری سختگیر و جاه‌طلب رهایی یابد.

حقیقت که فاش شد، ایندیور، این غولِ به ظاهر شکست‌ناپذیر، در هم شکست. او که خود را مقصر می‌دانست، با تمام وجود کوشید تا پسرش را از پرتگاه خشم و انتقام بازگرداند و رشتهٔ پیوند از دست‌رفته را بار دیگر ببافد. اما برای دابی، دیگر دیر شده بود. او دیگر تویای ساده‌دلِ گذشته نبود؛ بلکه تجسمِ انتقام بود. رویایش دیگر بازگشت نبود، بلکه آرزوی نابودی مردی را در سر می‌پروراند که او را منشأ تمام مصیبت‌های خود می‌دانست. بدین ترتیب، تراژدی‌ترین و احساسی‌ترین رقابت داستان شکل گرفت: نبردی خانوادگی که در مرز باریکِ عشق و نفرت، امید و یأس، و جبران و انتقام در نوسان بود. این نبرد، تا واپسین لحظات داستان، همچون شعله‌ای فروزان، قلب شخصیت‌ها و خوانندگان را به آتش می‌کشید.

Deku & Muscular