نقد فیلم Minari – میناری

 موتور محرکه‌ی فیلم Minari تلاشش برای ورود به گرم‌ترین و ساده‌ترین مناسبات خانوادگی را با ورود مادربزرگی که حرکات و عواطفش اصلا شبیه کلیشه‌ی ذهنی که ما از مادربزرگ داریم نیست، آغاز می‌کند. حضور یان یا جانگ در نقش سون جا، ریتم داستان را عوض می‌کند و قواعد بازی را به هم می‌ریزد. در فیلم Minari حضور مادربزرگ نشانه‌ای از سنت در داستان نیست؛ شخصیت «سون جا» نه بلد است کلوچه‌ درست کند و نه به آداب و رسوم کشورش خیلی پایبند است. برعکس، او شیفته‌ی اتفاقات مدرن، از جمله تلوزیون و خوراکی‌های غربی شده. حضور او نه برای خلق دوگانه‌ی سنت و مدرنیته که برای برقراری بعد جدیدی از مفهوم خانواده است.

سفر و تغییر خانواده‌ی یی پیش از هر چیز دیگری، تلاشی برای احیای احساسات از دست رفته بوده؛ آخرین تقلاها برای خواندن یک آواز دو نفره‌ی دیگر

فیلم Minari یک درام عاشقانه در دل ناسازگاری‌های زندگی است. رابطه‌ی جیکوب با همسرش مونیکا از واقعی‌ترین و دوست داشتنی‌ترین روابطی است که در سینما دیده‌ام. این رابطه نه در دام بزرگنمایی پدیده عشق می‌افتد و نه در تله‌ی سردی روابط امروزی. سفر و تغییر خانواده‌ی یی، پیش از هر چیز دیگری، تلاشی برای احیای احساسات از دست رفته بوده؛ آخرین تقلاها برای خواندن یک آواز دو نفره‌ی دیگر. لی ایزاک چانگ در یک پایان‌بندی باشکوه گرمای این عشق را دوباره شعله‌ور می‌کند. با سوختن رویای آمریکایی و از دست دادن همه‌چیز خانواده دوباره همدیگر را پیدا می‌کنند، در آغوش می‌کشند و برای هم می‌دوند. سکانس دویدن دیوید برای رسیدن به مادربزرگی که دارد مسیر خانه‌ را اشتباها طی می‌کند و از آن دور و دورتر می‌شود و دیالوگ پر از احساسش، یک «نرو» ساده، آنقدر عواطفتان را درگیر می‌کند که حتی اگر کمی احساساتی باشید، چشمانتان تر می‌شود. فیلم Minari به ما یادآوری می‌کند که انسان نه به خاک که به انسان‌های دیگر تعلق دارد. اگر می‌خواهید بدانید میناری در انتها نوک پیکانش را در دو لبه‌ی سنت و مدرنیه، خیال و واقعیت و خانواده و رویای شخصی، به کدام سو متمایل می‌کند، باید گفت پاسخ در رشد بی‌وقفه‌ی گیاه میناری نهفته است. گیاهی که مادربزرگ بذر‌های آن را از هزاران کیلومتر آنسوتر به آمریکا آورد، کاشت و مراقبشان بود تا آنها رشد کنند. و البته موفق شد.

از بزرگترین دست‌آوردهای میناری، هم‌نشینی موسیقی فوق‌العاده آن با تصاویری سحرانگیز است. موسیقی به راحتی می‌تواند به عنوان حربه‌ای برای جبران حس و حالِ تصاویر و همچنین القای یک احساس خاص به مخاطب استفاده شود (در اکثر فیلم‌های درجه دو و سه سازندگان، با استفاده از فقط موسیقی، سعی در ایجاد حس دارند و نه با تصویر یا داستان) اما در فیلم Minari هرگز از این حربه استفاده نمی‌شود. ترکیب موسیقی حیات‌بخش در کنار بازی روان و آزاد تمامی بازیگران، چنان ساختار درست و به قاعده‌ای دارد که به سختی‌ می‌توان آنها را از هم تمییز داد و هر یک را بدون حضور دیگری متصور شد.