بررسی فیلم Little Women – زنان کوچک

این اثر سعی دارد تا برخی از سختی‌های زندگی زنان و کوشش آن‌ها برای پشت‌ ‌سر گذاشتن مشکلات را به تصویر بکشد؛ مثل جدایی جو از خانواده و سفر او به نیویورک برای تبدیل شدن به یک نویسنده. هر چند که فیلم تمام تلاش خود را به کار گرفته تا به رمان الکات وفادار باشد، ماجراهای خانواده‌ی مارچ و دردسرهای آن‌ها، برای مخاطب مدرن کمی خسته‌کننده است. مشکلاتی که اسکات در رمان خود به آن‌ها اشاره می‌کند، از دغدغه‌های اصلی زنان در قرن ۱۹ میلادی بودند؛ مثل به دست آوردن جایگاه اجتماعی، رسیدن به قدرت و شهرت و همچنین، تجربه‌ی زندگی مستقل بدون نظارت پدر یا همسر. حالا با گذشت نزدیک به دو قرن از زمان انتشار این رمان، جوامع دستخوش تغییرات بسیاری شده‌اند و آرزوهای زنان آن زمان به حقوق اولیه زنان عصر حاضر تبدیل شده است. این موضوع باعث شده تا تماشای تلاش‌ دختران خانواده‌ی مارچ برای بیننده کمی خسته‌کننده باشد. از طرف دیگر، گرتا گرویگ به عنوان کارگردان این اثر تصمیم گرفته تا شیوه‌ی روایت داستان را کمی تغییر دهد. او به جای استفاده از ساختار خطی در روایت داستان، سعی کرده آن را به دو بخش گذشته و حال تقسیم کرده و با استفاده از فلش‌بک به برخی از اتفاقات مهم بپردازد. ظاهر شخصیت‌های فیلم هم در طول شش سال زمان روایت داستان هیچ تغییری نمی‌کند. دختران خانواده‌ی مارچ، بدون کوچک‌ترین تغییری در ظاهر خود از نوجوانی به بلوغ و جوانی رسیده و حتی پس از ازدواج و بارداری هم همان ظاهر کودکانه‌ی خود را حفظ می‌کنند. متاسفانه این امر در کنار تصمیم کارگردان برای روایت غیر خطی داستان، بیننده را در برخی لحظات فیلم سردرگم کرده و انسجام روایی اثر را از بین می‌برد. در کنار موارد یاد شده، باید به پرداخت مناسب شخصیت‌ها و نقش‌آفرینی به یاد ماندنی تیم بازیگری فیلم هم اشاره کرد.

ماجراهای خانواده‌ی مارچ و دردسرهای آن‌ها، برای مخاطب مدرن کمی خسته‌کننده است

فیلم زنان کوچک به خوبی ما را با آرزوها، شادی‌، غم و حتی خشم دختران داستان همراه می‌کند. تیم بازیگری این اثر و در راس آن، «سورشا رونان» در نقش جو، به خوبی توانسته تا احساسات بیننده را برانگیخته و کاراکترهای یک قصه‌ی خیالی را به انسان‌هایی واقعی با ماجراهایی باورپذیر تبدیل کند. حضور بازیگران پخته و با تجربه‌ای مثل «لارا درن» و «مریل استریپ» در جمع بازیگران جوان این اثر، در تبدیل شدن آن به یک قصه‌ی خانوادگی و سرشار از احساس تاثیر به‌سزایی داشته است. هر کدام از دخترانِ خانواده مانند یک انسان واقعی، پستی و بلندی‌های زندگی را در دوران بلوغ تجربه می‌کنند؛ تا جایی که در پایان فیلم هیچکدام از آن‌ها دیگر دخترکی معصوم و خام نبوده و همه به اندازه‌ی خود، به رشد و بلوغ فکری رسیده‌اند. تغییر روحیات و اخلاق شخصیت‌های داستان و به طور کلی، بلوغ آن‌ها، در کنار بازی پراحساس بازیگران باعث شده تا کاراکترهای این قصه تا مدت‌ها در ذهن بیننده باقی بماند.

البته در کنار تعریف و تمجید از بازیگران زن این اثر، باید به عملکرد ضعیف «تیموتی شالامی» در نقش «لوری» هم اشاره کرد. او تقریبا تنها شخصیت مرد داستان است که در تمام طول فیلم، خانواده‌ی مارچ را همراهی می‌کند. لوری، نوه‌ی یک اشراف‌زاده‌ی ثروتمند است که کم‌کم رابطه‌ای عاطفی میان او و دختران خانواده‌ی مارچ شکل می‌گیرد. متاسفانه تیموتی شالامی در طول فیلم نه می‌تواند نقش یک جوان عاشق‌پیشه را به خوبی ایفا کند و نه نقش یک مرد تنها و دل شکسته را. او از یک طرف در نشان دادن بعضی احساسات خود مثل افسردگی، غم و مستی اغراق می‌کند و از طرف دیگر نمی‌تواند احساساتی مانند عشق را به شکلی باورپذیر برای ما به نمایش بگذارد. شاید به همین دلیل است که پس از پایان فیلم زنان کوچک، تنها چیزی که از این شخصیت در خاطرمان می‌ماند، موهای ژولیده و چشم‌های خمار اوست.