نقد فیلم Annette – آنت

کمی قبل‌تر از این سکانس است که تازه به مک هنری نزدیک می‌شویم. وقتی پس از اجرای ناموفق خودش سر صحنه‌ی اجرای آن می‌رود. نورپردازی و مرگ شخصیت آن در نمایش گرای اتفاقات داخل کشتی می‌دهد. قاعده‌ی شب پیش از طوفان، شب طوفان و آرامش بعدش (سکانس جزیره‌ی ناجی و نور ماه) در سه سکانس به صورت متوالی اجرا می‌شود. مرگ آن نیز مهره‌ی جدید نمایش را رو می‌کند. رهبر ارکستر که عاشق آن بوده و ترانه‌ی سحرآمیز بین مک هنری و آن نیز سروده و ساخته‌ی اوست. دومین نمای مهمی که ما از رهبر اکستر می‌بینیم با یک چرخش ۳۶۰ دوربین و بازی بی‌نظیر همراه است. بیان احساسات و عمق یک شخصیت با دیالوگ‌هایی اغراق شده و موسیقی حماسی و متاثر از همان خالق تمام موسیقی‌های فیلم؛ گروه اسپارکس.

در واقع عنصر حیاتی فیلم Annette چیزی غیر از موسیقی آن نیست. گروه اسپارکس در موسیقی دقیقا همان کاری را می‌کنند که کارکس در سینما می‌کند. برجسته و شاعرانه کردن وجوه تاریک و بخشیدن هیبتی کنجکاوی برانگیز به عناصری که توجه زیادی به آن‌ها نمی‌کنیم. مثالش اولین اجرای بزرگ بیبی آنت است که در آن نورپردازی تلفیق می‌شود با صدای آنت. موسیقی آرامش بخش اسپارکس در کنار تمرکز دوربین روی آنت و عروسک دستش، پدر که نگاهی مرشد گونه به عروسک خیمه شب بازی خود دارد و تماشاچیان که بی‌تفاوت به صحنه در پی لذت‌جویی از نمایش در جریان هستند.

قتل رهبر ارکستر و در پی آن آخرین و بزرگترین نمایش بیبی آنت و عدم همکاری او، آخرین تیرها برای بر زمین افتادن پیکر توخالی مک هنری هستند. در سکانس اول فیلم آماده شدن مک هنری برای اجرا شباهت زیادی به آماده شدن برای یک مبارزه داشت. بالا پایین پریدن و سیگار پشت سیگار. مک هنری از ابتدا تمام اجراهایش را چون زمین مبارزه‌ای با دیگران می‌دید. و برای یک مبارز هیچ رقیبی قابل تحمل نیست. سکانس آخر باز هم درگیر بازی معنایی بی‌اثری می‌شود که حوصله سر بر است. تبدیل آنت از عروسکی کوچک به دختربچه‌ای واقعی و ندامت و پشیمانی مک هنری برای از دست دادن تنها چیز واقعی که برایش باقی مانده بود. گریم آدام درایور در سکانس انتهایی بسیار شبیه شمایل خود کاراکس طراحی شده اما احتمالا هیچ ربطی به داستان ندارد. در انتها آنچه از فیلم Annette به یاد خواهد ماند. سکانس افتتاحیه و چند سکانس میانی و همچنین بازی خارق‌العاده آدام درایور است نه چیز بیشتر.

بزرگترین ضعف فیلمسازانی چون کاراکس شخصی پنداری بیش از حد داستان و البته دکوپاژ به نفع خودشان است. فیلسوف-سینماگرها همواره دچار چنین خطایی می‌شوند. بزرگترین نمونه‌ی متاخرشان هم آرنوفسکی‌ست. مدیوم سینما جای بروز مفاهیم عمیق فلسفی نیست. پر مدعا بودن نباید در بیان حرف‌های فلسفی بروز یابد. سینما عرصه‌ی ظهور قصه و تنها قصه به اشکال مختلف روی پرده‌ی بزرگ نقره‌ای است. به هر حال بعد از تماشای آنت همه می‌دانیم بیشتر کدام سینما را می‌پسندیم.

فیلم Annette در شعله‌ور ساختن میل و اشتیاق مخاطب برای پیگیری مدام قصه‌اش شکست می‌خورد. کاراکس البته با تلفیقی از موسیقی، جلوه‌های بصری خاص و دکوپاژهای پیچیده اثرش را تا حد زیادی حیات می‌بخشد و تماشایی می‌کند.