نقد و بررسی Ninja Gaiden 4 – بازگشت اژدها

بازی Ninja Gaiden 4 چند سال پس از رویدادهای ویرانگر نسخه‌ی سوم جریان دارد. جهان هنوز از تبعات فساد «شمشیر اژدها» رها نشده و توکیو آن کلان‌شهر درخشان، حالا میان واقعیت و کابوس معلق مانده است. زخم‌های ماورایی آن نبرد، هیولاها و شیاطینی تازه؛ دشمنانی از جنس سایه و فولاد همگی درد و رنج را به تصویر می‌کشند. در مرکز داستان، ریو هایابوسا ایستاده است؛ پیرتر از همیشه، افسانه‌ای گرفتار در افسانه‌ی خودش. اما این‌بار او تنها نیست. شخصیت جدیدی به نام یاکومو معرفی می‌شود. نینجایی جوان از طایفه‌ای رقیب، که هم ستایشگر و هم چالشگر ریو است. این دو، ناخواسته در نبردی گرفتار می‌شوند که مرز میان انسان و شیطان، وظیفه و انتقام را محو می‌کند. داستان پیچیده نیست؛ شبیه فیلمی اکشن و پرتنش است اما عمق احساسی بیشتری نسبت به نسخه‌های قبلی دارد. این‌بار حس میراث و انتقال مشعل از قهرمانی قدیمی به جوانی جویای نام را حس خواهیم کرد. قهرمانی سالخورده که با سایه‌های گذشته می‌جنگد، در کنار جانشینی که هنوز معنای فداکاری را درک نکرده است. بازی توضیح اضافی نمی‌دهد. بیشتر از طریق حرکات، سکوت‌ها و نگاه‌ها روایت می‌کند. وقتی ریو حرف می‌زند، هر جمله‌اش باری از پشیمانی و قدرت در خود دارد. برای بیشتر گیمرها، داستان صرفاً دلیلی برای نبردهای خیره‌کننده است اما در لایه‌های زیرین، غمی لطیف نهفته: احساس محوشدن یک قهرمان که کم‌کم به افسانه‌ای در گذشته بدل می‌شود. هرچند داستان فرعی است، اما مضمون آن کار می‌کند. رابطه‌ی استاد و شاگرد میان ریو و یاکومو بار انسانی تازه‌ای به مجموعه می‌دهد. نبرد میان تجربه و غرور جوانی، داستان را قابل‌لمس می‌کند. درون‌مایه‌ی اصلی بازی، پذیرش گذر زمان است. جنگجویی که در دنیایی مدرن، دیگر جایگاهی ندارد. ریو در برابر فناپذیری خود می‌ایستد؛ قهرمانی از دوران تیغه‌ها در عصری از تفنگ‌ها. همین اندوه آرام، خشونت بازی را شاعرانه می‌کند.