نقد فیلم A Quiet Place 2 – یک مکان ساکت ۲

در داستان‌گویی قسمت دوم A Quiet Place از قسمت ابتدایی خودش عقب می‌ماند. مشکل تمام دنباله‌های از پیش تعیین نشده سینمایی همین است

قبل از هر بحثی درباره‌ی خود فیلم A Quiet Place 2 باید بر جان کرازینسکی آفرین گفت به خاطر ایده و ساخت دو قسمت از فیلمی که نفس مخاطبان را حین تماشا می‌گیرد. فیلمی که با حذف- اضافه کردن صدا خود سینما را باز می‌آفریند. صحنه‌های مختلفی از فیلم با همین ترفند حذف- اضافه کردن صدا، تعلیق را به وجود می‌آورند. مثل فلش‌بک ابتدایی فیلم که ریگن، دختر لی و اِولین، در مصاف با اولین حمله‌ی بیگانه‌ها در ماشین نشسته و چیزی نمی‌شنود. فیلم با قطع و وصل کردن صدا در طی همراهی با سوژه‌های مختلف داستان، ما را مجذوب خودش می‌کند.

در داستان‌گویی قسمت دوم A Quiet Place از قسمت ابتدایی خودش عقب می‌ماند. مشکل تمام دنباله‌های از پیش تعیین نشده سینمایی همین است. فیلمنامه‌نویس از یک فرمول عمدتا حسی برای خلق بخش اول استفاده کرده. کار در آمده و اثر گرفته. حالا فیلمنامه‌‌نویس برای نگارش قسمت دوم نه آزادی عمل بخش اول را دارد و نه خلاقیت و ذوق کافی را. سرمایه‌گذاران در چنین مواقعی تاکیدی الزام آور بر حفظ موقعیت‌های موفق قسمت اول دارند. از همین رو فیلمنامه‌نویس به جای خلق اثری مجزا باید به تقلید از روی دست خودش مشغول شود. با چاشنی کمی خلاقیت که حداقل برای مخاطب عام دست‌ش را رو نکند.

شروع دلهره و رعب‌آور قسمت اول جای خودش را به فلش‌بک روز واقعه داده است. برگ برنده‌ی کار این است که کرازینسکی می‌داند مخاطبانش برای چه به دیدن فیلم او آمده‌اند و منتظر چه چیز هستند. خیلی لفتش نمی‌دهند. زیاده گویی نمی‌کند و با اطلاعات بیخود سرگرممان نمی‌کند. فلش‌بک ابتدایی خیلی طولانی نمی‌شود و داستان زود سراغ همان جایی می‌رود که قسمت اول با آن تمام شد. حذف پدرِ داستان، منطقا باید حضور شخصیت دیگری را منجر شود که کیلیان مورفی نقش او را بازی می‌کند. منطق روایی A Quiet Place 2 بیشتر تبعیتی ساده‌لوحانه از فیلم‌ها و سریال‌های پساآخرالزمانی باب روز است که تنها نکته‌ی درست و خلاقانه‌ی آن همان بازی با صداست که میراث قسمت اول است. آثاری چون مردگان متحرک و هر اثر دیگری با حضور زامبی‌ها و حتی آثار اسپیلبرگ، کمکی به ساخت قسمت دوم یک مکان ساکت کرده‌اند.

 ایده‌های فیلم در لحظات حساس دچار همان رخوت سینمایی مرسوم دنباله‌ها می‌شود. مادر خانواده (با بازی امیلی بلانت) دیگر حامله نیست، واقعه‌ای که یکی از موثرترین درام‌های فیلم در قسمت اول بود، و حالا مجبور است برای به دست آوردن کپسول اکسیژن مورد نیازش دست به سفری تک نفره بزند. از طرف دیگر و قبل از این واقعه خوش‌شانسی باعث می‌شود تا ابوت‌ها با دوستی قدیمی همسفر شوند. سفری که دختر خانواده برای پیدا کردن مکانی امن آغاز می‌کند. دو پاره شدن روایت داستان جای آنکه رویای فیلمساز برای هیجانی مضاعف را تحقق ببخشد باعث گم شدن مسیر داستان و تا حدی کاستن اعتبار هیجانی آن باشد. برش‌های طولانی در بین یک صحنه تا بازگشت دوباره به همان صحنه چیزی جز کاهش سطح آدرنالین و اضطراب را در پی ندارد.